Dogman (2018)
Διάρκεια: 1ω 43λ
Σκηνοθεσία: Matteo Garrone
Σενάριο: Ugo Chiti, Matteo Garrone
Πρωταγωνιστές: Marcello Fonte, Edoardo Pesce, Nunzia Schiano
Trailer:
Υπόθεση:
Ένας φροντιστής σκύλων, ο Μαρτσέλο, βρίσκεται σε μια ιδιότυπη σχέση φιλίας-υποταγής με τον πρώην μποξέρ Σιμόνε, ο οποίος τρομοκρατεί την περιοχή.
Σχόλιο Παναγιώτης Γκαραβέλας:
Σε ένα κατεστραμμένο ημιαστικό περιβάλλον που κυριαρχεί το γκρι και το μαύρο, εκεί όπου ο μόνος νόμος που ισχύει είναι αυτός της επικράτησης του ισχυρότερου και μια ήρεμη κι ευτυχισμένη ζωή παραμένει εις το διηνεκές ανέφικτη, υπάρχει άλλη διέξοδος από το να ποδοπατήσεις τους αντιπάλους σου; Ο σκηνοθέτης Matteo Garrone επέστρεψε ρίχνοντας μια απαισιόδοξη αλλά πολύ ρεαλιστική ταυτόχρονα ματιά στους ανθρώπους του σύγχρονου αστικού περιθωρίου, μέσα από το Dogman.
Στο κέντρο της δραματουργίας βρίσκεται ο Μαρτσέλο, ένας φροντιστής σκύλων ο οποίος διατηρεί ένα μικρό και λιτό σκυλοξενοδοχείο, σε μια παραθαλάσσια επαρχιακή περιοχή της Ιταλίας, μια ιδιαιτέρως υποβαθμισμένη φτωχογειτονιά που συνιστά ορμητήριο μικροεγκληματιών, απατεώνων και εμπόρων ναρκωτικών. Ο πρωταγωνιστής του Dogman, μικροκαμωμένος και αδύναμος, μας δίνει την εικόνα ενός άκακου, καλοκάγαθου ανθρώπου ο οποίος μοιράζει τον χρόνο του και την ενέργεια του, με την ίδια αγάπη κι αφοσίωση, στους τετράποδους φίλους του και στην μικρή κόρη του.
Βέβαια από την αρχή του Dogman φαίνεται πως ο Μαρτσέλο δεν είναι υπόδειγμα ηθικής, καθώς δεν διστάζει να εξυπηρετεί τακτικά τον «φίλο» του, Σιμόνε, έναν ογκώδη μπράβο φτωχοδιάβολο, που κυριολεκτικά και μεταφορικά τον σέρνει στις βρωμοδουλειές του. Αυτή η «φιλική» σχέση θα φτάσει στα όρια της όταν ο Μαρτσέλο θα μπει για χάρη του Σιμόνε στη φυλακή. Αυτή η θυσία θα αλλάξει άρδην τα πάντα, και τα πάντα θα ξεκαθαρίσουν, με τον μόνο τρόπο που αυτή η άγρια πόλη τους δίδαξε: με βία.
Το μεγάλο ατού του Dogman είναι σίγουρα ο πρωταγωνιστής της, ο οποίος ενσαρκώνει τον ρόλο του «καημένου», χτυπημένου από τη μοίρα και τους ανθρώπους, αλλά από ένα σημείο και μετά εκδικητή Μαρτσέλο με τρομακτική αληθοφάνεια. Γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την βράβευση του στο Φεστιβάλ των Καννών, με το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού.
Η φωτογραφία καταφέρνει με ακρίβεια να αποτυπώσει την υποβάθμιση και εγκατάλειψη του αστικού τοπίου, αλλά και του ανθρώπινου παράγοντα με την σχέση φυσικά αυτών να είναι αμφίδρομη.
Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσα να καταλογίσω στο Dogman είναι ένα κάπως αδύναμο τέλος που μειώνει τη δύναμη της γροθιάς που σου καταφέρνει η κλιμάκωση της ταινίας. Μαζί και με τον σχετικά αργό ρυθμό που μπορεί να ξενίσει όσους δεν έχουν συνηθίσει αυτό τον τρόπο κινηματογραφικής αφήγησης.
Συνολικά για εμένα το Dogman είναι μια ταινία σίγουρα σκληρή αλλά αναγκαία. Ένα οριακά δυστοπικό πορτρέτο μιας Ευρώπης στην οποία κάθε έννοια αλληλεγγύης έχει χαθεί, η αμφισβήτηση των δημοκρατικών αξιών έχει γίνει ο κανόνας και η ισότητα έχει δώσει τη θέση της στην εξουσία της ισχύος. Ένα μέλλον που ο καθένας μας θα ήθελε να αποφευχθεί.
Για επιπλέον προτάσεις θα μας βρεις στέλνοντας μήνυμα στα mail της σελίδας!! Καλή διασκέδαση!