The Mule (Το βαποράκι, 2018)

The Mule (Το βαποράκι, 2018)

Διάρκεια: 116 λεπτά
Σκηνοθεσία: Clint Eastwood
Σενάριο: Sam Dolnick, Nick Schenk
Ηθοποιοί: Bradley Cooper, Clint Eastwood, Manny Montana
Τρέιλερ:

Δείτε ακόμα: The Man Who Knew Infinity (Ο άνθρωπος που γνώριζε το άπειρο, 2015)

Υπόθεση:

Ο ογδοντάχρονος Earl Stone (Clint Eastwood) είναι απένταρος, μόνος και καταλήγει αντιμέτωπος με τη χρεοκοπία της επιχείρησής του. Με ένα μέλλον αβέβαιο, ξαφνικά του προσφέρεται μία δουλειά, στην οποία – φαινομενικά- πρέπει απλά να οδηγεί. Στην πραγματικότητα, γίνεται μεταφορέας στην υπηρεσία του μεξικάνικου καρτέλ ναρκωτικών. Τα πάει καλά, τόσο καλά που οι «παραγγελίες» ολοένα και αυξάνονται και ο ίδιος σύντομα ανεβαίνει στην ιεραρχία της «επιχείρησης». Δεν αργεί ωστόσο να τον εντοπίσει το ραντάρ του σκληρού πράκτορα της υπηρεσίας για την καταπολέμηση των ναρκωτικών Colin Bates (Bradley Cooper). Έτσι, παρόλο που τα οικονομικά του προβλήματα ανήκουν στο παρελθόν, τα προηγούμενα λάθη του αρχίζουν να τον βαραίνουν σε τέτοιο βαθμό που είναι αβέβαιο αν θα έχει το χρόνο να τα διορθώσει, πριν βρεθεί ενώπιον της επιβολής του νόμου ή των αρχηγών του καρτέλ.

Σχόλιο Γιώργος Σαμαράς:

The Mule ή αλλιώς μια ταινία με τίτλο και υπότιτλο που έχει ονοματεπώνυμο, Clint Eastwood . Πόσο είχε λείψει το κλασικό Hollywood και πόσο είχε λείψει o 80χρονος Αμερικάνος, με τα 4 Χρυσά Αγαλματάκια στο “μουφέ” του σαλονιού του, από το κοινό που τελευταία έχει λίγο χαθεί στον χείμαρρο των θρίλερ και των ταινιών με σούπερ ήρωες.

Επιστροφή λοιπόν για τον “καουμπόι” της μεγάλης οθόνης και πάλι με ένα πολύ αληθινό δράμα, Το βαποράκι. Μετά το American Sniper (Ελεύθερος σκοπευτής,2014) που άφησε και αυτό το δικό του άρωμα στο σινεμά της δεύτερης δεκαετίας της νέα χιλιετίας έρχεται να μας παρουσιάσει ένα σενάριο εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία που δημοσιεύτηκε σε άρθρο των New York Times με τίτλο The Sinaloa Cartel’s 90-Year Old Drug Mule. Ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο με ανατρεπτική ηλικία για τον πρωταγωνιστή σε σχέση με το περιεχόμενο και αυτό που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Μια ιστορία χωρίς υπερβολές και χωρίς φανφάρες με μια άκρως ρεαλιστική εξέλιξη που δείχνει ότι τίποτα δεν είναι ρόδινο και εύκολο.

Για την σκηνοθεσία θα αφήσω να μιλήσει το βιογραφικό του Clint που είναι αξιομνημόνευτο με αμέτρητες ταινίες στο δυναμικό του. Μια σκηνοθεσία όπως έπρεπε να είναι για τη συγκεκριμένη παραγωγή. Επίσης χωρίς υπερβολές, ήρεμη και προσγειωμένη και κάπως αργή θέλοντας να ακολουθήσει τους αργούς ρυθμούς του πρωταγωνιστή.

Ακόμα και στο κομμάτι του καστ πάλι πρέπει να μιλήσουμε για τον Eastwood και το πόσο εκπληκτικά εκτέλεσε το κομμάτι του αφού και εκεί έχει τα ηνία, όμως εδώ είχε και παρέα. Συντροφιά του και πάλι (American Sniper) ένας αγαπημένος ηθοποιός της νέας εποχής Bradley Cooper, που στο κομμάτι του ήταν ο κλασικός Cooper με το κλασικό του στυλ παιξίματος. Το ίδιο βέβαια και ο άκρως συμπαθητικός στα μάτια μου Michael Peña που πάντα δίνει μια νότα εξαιρετικού χιούμορ σε ότι και αν κάνει.

Σε γενικές γραμμές ένα πολύ δυνατό και όμορφο σύνολο βγάζοντας αυτό το αποτέλεσμα που σε κάνει να θες να πας και να ξαναπάς στο σινεμά. Μια κλασική χολιγουντιανή ταινία που αξίζει και τα 116 λεπτά της. Μεγάλο συν ότι μπορείς να συζητήσεις και 5 πράγματα μετά το τέλος της, πράγμα σπάνιο για ταινίες της φωτεινής πλευράς του λόφου με τα “9 γράμματα”.

Μέχρι την επόμενη κριτική να αγαπάτε τον κινηματογράφο!

Δείτε ακόμα: The Pianist (Ο Πιανίστας, 2002)